Er is iets merkwaardigs met de mensheid aan de hand. Nederland verkinderdagverblijfiseert, maar tegelijkertijd ververzorgingshuist het ook. Je ziet mensen tot ver na hun dertigste op fopspenen zuigen, en tegelijkertijd zie je ze op hun veertigste al oud, chagrijnig en zuur worden. En maar zeuren, dat het vroeger allemaal beter was. Laat ze maar lullen, de vroegbejaarden, de zwaarlijvigen, de gezapigen, met hun wereldbeeld dat net zo plat is geworden als hun televisies. Ze denken dat het einde van de mensheid nabij is. Weg met de doom, weg met het navelstaren en de onheilsprofeten, het is tijd voor cultuuroptimisme! Hoop is namelijk het enige wat we hebben. Zonder hoop geen leven, en zonder leven geen dood. U merkt het, Bijlo zoekt het hogerop in ‘De Cultuuroptimist’, maar dat kunt u aan, u bent namelijk veel slimmer dan u denkt. ‘De Cultuuroptimist’, Prozac voor het oor, lichttherapie voor het oog, weldadige massage voor de hersens.
↧
